Nie wierze!
- Piszczu! - krzyknęłam gwałtownie się podnosząc. Pewnie niejeden by teraz złapał się za głowę w ile sekund zdołałam do niego podbiec. Tyle się nie widzieliśmy. Tyle czasu, lat, wieczności.
Jak głupia wpadłam mu w ramiona. Dosłownie... Potknęłam się o wąż ogrodowy i bum! Oczywiście, ja = niezdara...
- Ewa, pomóż proszę! - Po tych słowach w końcu się uwolniłam i przytuliłam bratową.
Tak właśnie bratową. Łukasz jest dla mnie jak brat, a Ewa jak siostra, dlatego Sara mówi do mnie ciociu. Jeśli już mowa o Sarze szła w naszą stronę z małą torebką prezentową. Dziwne, ona zawsze biegła w moją stronę. Czyżby mnie już zapomniała? Podeszła do mamy i się schowała.
- Córciu, co jest? Przecież to ciocia Paulina. Zawsze wolisz się z nią bawić niż z nami. - Tym razem powędrowała na ręce taty.
- Hej, skarbie. Nie wstydź się. - Dziewczynka wtuliła się do Łukasza. - Pamiętasz co miałaś zrobić?
Sara zeszła z rąk i powoli podeszła w moją stronę podając mi torebkę.
- Prooszę
- Jejku, to dla mnie? Dziękuję. - uścisnęłam tego uroczego malucha, a ona stanęła w bez ruchu - A Ty pewnie przyjechałaś się pobawić z Oliwką? Ale jej nie ma teraz wiesz. - Posmutniała, a mi się zrobiło przykro. - Jak chcesz weźmiemy od niej jakieś zabawki i ja się z Tobą pobawię.
Już wesoła zaczęła skakać i mówić tak, tak!
- Może chodźmy do środka, tam jest chłodniej.
Zabrałam całą rodzinkę do domu i podałam wodę z lodem i cytryną. Zasiedliśmy wszyscy na kanapie i nakazałam im opowiadać co słychać.
Niektórzy to nienawidzą słuchać o czyimś życiu i tak zwanych naciąganych rozmów. Ja nie jestem w tych"niektórych". Historie uczą człowieka jakich błędów nie popełniać.
Z resztą tyle się nie widzieliśmy, że muszę wiedzieć wszystko.
- Ciocia, to pobawisz się ze mną?
- Jejku, zapomniałam, przepraszam, już idę się z Tobą bawić. - Dziewczynka złapała mnie za rękę i zaprowadziła, jak podejrzewam w stronę pokoju Oliwi. I to uczucie kiedy dziecko wie gdzie co jest, a Ty sama nie. Nie ma się co dziwić. To nowe mieszkanie Kuby. Rozkład tamtego znałam doskonale, każdy zakamarek i dziurę w ścianie zrobiona na obraz, którą wywiercił Kuba.
Nawiązując do Kuby, to chyba jego głosy słychać na dole. Sara zajęta była oglądaniem telewizji i ubieraniem lalki z kucykiem. Ledwo zdołałam się podnieść, a już zaatakowała mnie ten mały potworek z oliwek.
- Ciocia, ciocia! W końcu wstałaś i jesteś! - Tuliła się do mnie cały czas i nie puszczała. Wzięłam ja na ręce i oczywiście Sarcia tez zaraz chciała. Wzięłam moją " sztangę " i schodziłam powoli po schodach. Co następny stopień były coraz cięższe.
- Ludzie... pomożecie mi? - Zaraz tatusiowie podbiegli i zabrali pociechy. - Jaka ulga. To jest mała sztanga, a co dopiero po schodach... Agata! Jeszcze Ciebie dzisiaj nie widziałam! - Jak szalone wpadłyśmy sobie w ramiona.
- Hej maluchu. - zawsze tak na mnie mówiła
- Ej! - oberwała z kuksańca - Metr sześćdziesiąt jeden to nie takie małe. - Obie wpadłyśmy w śmiech, ponieważ sama Ona była wyższa o cztery centymetry.
- Robię zaraz kolacje zjesz?
- A Piszczki zostają?
- Tak zostają. - stwierdził Kuba
- Czyli nie mamy wyboru rodzino. - dodał Piszczu zamykając drzwi na taras.
- Pomóc Ci Agata?
- Dopiero przyjechałaś i już chcesz pomagać? Nie, Ty siadaj.
Ledwo co usiadłam, a przypomniała mi się ważna rzecz.
- Zaraz wracam. - Rzuciłam w biegu.
Weszłam do swojego już sanktuarium i otworzyłam walizkę, która znajdowała się w szafie. Zgarnęłam sześć małych paczuszek i schowałam ciuchy do środka. Z ciekawości liczyłam schody, bo za każdym razem miałam wrażenie, że jest ich za dużo.
- Kochani moi, mili. Mam dla was małe prezenty. Piszczu ten dla Ciebie
- Ty wiesz co ja lubię. - rzuciły przytulając mnie w podziękowaniu
- Co mas tatusiu?
- O mój ... Czyli jednak jej nie zgubiłem? - miał na myśli bransoletkę, którą zrobiłam jak opiekował się mną kiedy byłam chora, a przyjechałam go odwiedzić. - I jeszcze zdjęcie jak się popłakałaś kiedy przebrałem się za mikołaja.
- Byłam wtedy mała.
- Dziękuję.
- Zobacz dalej - dodałam
- Tato! Ja też chcę!
- Już zjadłem kochanie. - Po tych słowach Sara złożyła ręce na klatce piersiowej i się obraziła. Co dziwne przytuliła się do mnie.
- Nie smuć się dla Ciebie i reszty tez coś mam.
Ewa dostała kolekcję lakierów do paznokci, które uwielbia. Dziewczynki małe lalki i słodycze, Agata zestaw alkoholowy o smaku mojito.
- Dziękuję. Niestety nie będę mogła tego wypić
- Dlaczego? - pytałam. Chyba nie...
- Nasza rodzina się powiększy
- Kuba deklu! Czemu mi nie powiedziałeś?! - Zaczęłam bić go, po przyjacielsku oczywiście.
- Może dlatego, że sam się właśnie dowiedziałem!
Wszyscy zaczęli się przytulać, gratulować. Oczywiście kobiety wolały dziewczynki, a faceci wiadomo... Dziewczynki nie wiedziały o co chodzi, dopiero ja im wytłumaczyłam, że Oliwia będzie miała siostrzyczkę lub braciszka.
- A twój?
- Co mój? - zapytałam
- No prezent od nas?
- A już, już. - wzięłam go z szafeczki pod oknem i otworzyłam. Zaglądając już wiedziałam co to jest widząc żółto czarne barwy. - Nieee. Serio? - Zaśmiałam się ze szczęścia. - Który się przyzna? Kogo koszulka.
- No otwórz - krzyknął Kuba
- Nie krzycz na mnie, bo się zamknę w sobie! - Po tym wyjęłam i...- Jedenaście? Reus? Serio? - Zmroziłam Kubę wzrokiem.
- Ja im tylko podpowiedziałem, ponieważ o ile wiem to Twoja szczęśliwa liczba - dodał
- No w sumie racja
Zawsze miałam jedenasty numer w dzienniku, kiedy grałam w lotto zawsze trafiłam 11, w numerze telefonu końcówka 011.
- O Jezu! Naprawdę? Myślałam, że jest na niej napisane Reus.
- A chciałabyś? - rzucił z uśmieszkiem Piszczu
- Weź nie... To byłoby dwuznaczne - Zaczęliśmy się wszyscy śmiać
- Właśnie wracając do Marco. Nie było go tu dzisiaj? - zapytał braciszek pijąc wodę z gwinta
- Nie nauczono, że z gwinta się nie pije? - dodałam - I nie nie było, chyba że o przespałam
- Właśnie...lama tutaj była jak przyjechaliśmy. Znaczy, jak wysiadaliśmy to on ze swojego wysiadł i miał wpaść po coś do Ciebie.- Wspomniał Piszczu. Jak można zapomnieć o koledze?
- Może coś mu wypadło i pojechał?
- Zadzwonię do niego jutro, bo już późno
- Dokładnie rodzino. Już późno cza się zbierać. - Piszczki po tych słowach wyfrunęli z domu.
Pomogłam Agacie posprzątać, pobawiłam się jeszcze chwile z Oliwią i położyłam ją do swojego łóżka gdyż chciała spać dzisiaj ze mną.
Kiedy już mała zasnęła po cichu wyjęłam piżamę z walizki i kosmetyczkę. Wzięłam kąpiel z masażem i słuchałam muzyki na słuchawkach.
Gdy skończyłam zawinęłam się w ciepły szlafrok, który dostałam dzisiaj od Agaty. Otworzyłam balkon na chwilę by wywiesić ręczniki i ktoś wchodził na naszą posesję. Nie było aż tak ciemno, a rodzice nie spali.
Dopiero po chwili dana osoba mnie dostrzegła, uśmiechnęła się i pomachała. Niestety bez okularów ja jestem ślepa. Włączyłam jakiś polski film w telewizji po cichutku by nie obudzić Oliwii.
...
Przysnęło mi się trochę. Na dodatek zapomniałam zamknąć drzwi, a mała jest przeziębiona.
Wyłączyłam telewizję i jeszcze zeszłam po wodę na dół. Z dołu biło białe światło ekranu, schodząc po schodach dostrzegłam Kubę przed komputerem.
- Jeszcze siedzisz?- wyszeptałam
- Tak. Mam jedna sprawę do załatwienia.
- Kto to przyjechał przed chwilą?
- Idola nie poznałaś? - zaśmiał się po czym oberwał
- Marco?
- Jak to pięknie brzmi z Twoich ust.
- Spadaj kmiocie! Idę do siebie. dobranoc - dodałam wracając z woda do pokoju.
- Słodkich snów
Czy to serio był Reus? Czy on mnie tylko wrabia.?
Półprzytomna doczłapałam się do łóżka, ucałowałam Oliwcię i odwróciłam się w swoją stronę.
Promienie słońca dobijały się do moich oczu. Nie miałam siły ich otworzyć, a co dopiero wstać i się przebrać. Złapał mnie potworny ból gardła i głowy. Czyżbym się zaraziła od mojego słoneczka? Napiłam się wody i zeszłam na dół. Znów zapomniałabym okularów. Niestety mam taką wadę, że bez nich potrafię spaść ze schodów. Pozbyć się jej mogę dopiero tego po ukończeniu 21 roku życia. Ugh... Widziałam Agatę szykująca leki dla Oliwi, która już się bawiła w koncie przy kanapie.
- Hej ciocia! - uściskała mnie
- Cześć wam. - dodałam z chrypa ledwo co słyszalne
- Co Ci jest? - zapytała Agata przykładając mi rękę do czoła - Dziewczyno przecież Ty masz gorączkę!
- Chyba coś mnie złamało - po czym Agata dała mi dwa termometry jeden elektroniczny do buzi, a drugi klasyczny pod pachę, usadziła na kanapie i przykryła kocem
- Ja w tym domu założę strefę kwarantanny. Dobrze, że Kuba pojechał do piekarni
Po kilkunastu minutach wróciła siostra z toną leków, herbatą, mlekiem z czosnkiem jak wyczułam.
- Teraz won mi do łóżka! Ja idę do pracy, Kuba przyjedzie z nianią i jedzie do menadżera.- Przepraszam.
- Za co?
- No ja miałam zostać z Oliwią, a...
- Przecież to nie Twoja wina, że jesteś chora. - Przykryła mnie dokładnie kołderką i podała rosół.
- Dziękuję. - Wypijając rosół położyłam się spać z potwornym bólem głowy.
Może i to nie realne, a może realne, ale gdy już mogłam z większą łatwością otworzyć oczy ujrzałam
Marco. Czy to sen...Uśmiechem siedząc na fotelu obok mnie i Oliwi, która jak widać nie opuści mnie nawet w chorobie, rozbrzmiał ten niemiecki głos
- Hej.
_____________________________________________
Możecie mnie zbić za to, że tak długo nic nie dodawałam
Tłumaczyć się nie będę bo nikomu nie będzie się chciało tego czytać
Mam tylko nadzieję, że rozdział jest good ::D
Komentarzami możecie mi przypomnieć, że muszę coś szybko dodać :) Czesć :)(;
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz